Το μπλογκ Φάντασμα...

Ερημιά και νεκρική σιγή (νεκρού ιχθύος) έχουν κυριέψει τον καταραμένο τούτο ιστοχώρο, τον γεμάτο ιστούς αραχνών και κόκαλα νεκρών ζώων που πέθαναν από την έλλειψη τροφής και αιρ-κοντίσιον.

Άφαντος ο δημιουργός του, μετατράπηκε σε θρυλική μορφή και αμφισβητείται η ύπαρξή του.

Οι λίγοι εναπομείναντες επισκέπτες πάνε κι έρχονται σα σκιές (για να μη πω σα σκιέρ) μες τα σκοτάδια του μακάβριου τόπου, συναντιούνται, μα δεν αντιλαμβάνονται ο ένας την ύπαρξη του άλλου, νιώθουν μόνοι, κι αυτό τους πληγώνει, κι αυτό τους πληγώνει...

Σε ένα ψηλό σημείο ανεβασμένη, η αδερφή μου κάθεται κει και με ανήσυχο μάτι με γυρεύει γύρω τριγύρω. Κάθε τόσο φωνάζει Βαγγέληη! Βαγγέληηη! κι η φωνή της δε δείχνει ανησυχία αλλά θυμό για μένα που την ξέχασα, που άργησα να πάω και το φαί τώρα κρυώνει.

Άλλη μια μέρα πέρασε, άλλη μια μέρα ήρθε, μα εκείνη επιμένει απαράλλαχτη όπως την πρώτη μέρα.

Σε μια στιγμή κάτι ακούγεται. Σα θρόισμα φύλλων, σαν τα σαγόνια του σκαθαριού, αλλά όχι ακριβώς. Κάτι κινείται. Πίσω από μιαν χορταριασμένη μεγάλη πέτρα κάτι προβάλει. Δυο δάχτυλα στην αρχή κι έπειτα πέντε τρίχες, ένα κούτελο, δυο φρεσκοξυπνημένα μάτια, μια μύτη αφύσικα μεγάλη... είναι ο Μπλόγκερ! Είναι ζωντανός! Γύρισε.