Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα...

Για να εξαντλήσουμε το θέμα των κοπράνων που έχουμε δυστυχώς ανοίξει, δε γίνεται να μην αναφέρω την ακόλουθη ιστορία (αληθινή κι αυτή όπως όλα εδώ πέρα) που μου συνέβη εμού του ιδίου πριν 3-4 χρόνια. Σας προειδοποιώ, αν σιχαίνεστε εύκολα ή σκοπεύετε να φάτε, ΜΗ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ…

Τον καιρό εκείνο έμενα στο παλιό σπίτι της οδού Κορδελιού στο Βύρωνα, στον πρώτο όροφο. Κάτω ακριβώς από το διαμέρισμά μου, ύπαρχε αποθήκη και γραφείο εισαγωγών – εξαγωγών. Τώρα τι ακριβώς εμπορεύονταν εκεί πέρα θα σας γελάσω, πάντως το μόνο σίγουρο ήταν ότι το μέρος ήταν γεμάτο χαρτόκουτα διαφόρων μεγεθών στο ισόγειο, και στο παταράκι είχε τα γραφεία των υπαλλήλων με τους υπολογιστές και τα λοιπά.

Ένα πρωί που φαινομενικά έμοιαζε σαν όλα τ’ άλλα, και γύρω στις δέκα η ώρα, με ξύπνησαν δυο απανωτά χτυπήματα στο θυροτηλέφωνο. Το συγκεκριμένο μάλιστα έκανε και έναν πολύ δυνατό και εκνευριστικό ήχο – αντίθετα από αυτό του καινούριου σπιτιού που πρέπει να είσαι δίπλα του για να το ακούσεις… Επειδή όμως ήμουν από τον ύπνο και δεν περίμενα και κανέναν, απλώς άλλαξα πλευρό και μουρμούρισα μια βλαστήμια, θε μου σχώρα με. Αδυνατώντας όμως πλέον να κοιμηθώ, για άλλα δέκα λεπτά χουζούρευα στο κρεβάτι, ώσπου ένα πιο επίμονο χτύπημα του θυροτηλεφώνου με έπεισε ότι δεν επρόκειτο να με αφήσουνε να κοιμηθώ. Σηκώθηκα απρόθυμα και πατώντας τη συνομιλία λέω «Ναι! Ποιος είναι;». Αλλά κανείς δεν μου απάντησε, οπότε πάω στην τουαλέτα, ρίχνω ένα κατούρημα, τραβάω καζανάκι (έχει σημασία, γι αυτό το λέω) πλένομαι και εκείνη τη στιγμή ξαναβαράνε τα κουδούνια με περισσότερη λύσσα. Πατάω πάλι τη συνομιλία κι ακούω έναν τύπο να φωνάζει «Δε σας είπα να μη τραβάτε καζανάκια;;;!!!!». Στο καπάκι μου χτυπάνε την πόρτα, πάω από πίσω και αντί να ανοίξω φωνάζω «Ποιος είναι;» κάνα δυο φορές και χωρίς να πάρω απάντηση, παρόλο που φώναξα αρκετά δυνατά. Έτσι δεν άνοιξα.

Η μέρα ήταν Δευτέρα κι έτσι σιγά σιγά ετοιμάστηκα να βγω από το σπίτι, όχι ότι είχα καμιά δουλειά, σχολή δε θα πήγαινα, μάλλον για βόλτα ήμουνα. Βγαίνω λοιπόν έξω από την πολυκατοικία και βλέπω στο προαναφερθέν μαγαζί – αποθήκη να έχει μαζευτεί κόσμος, άλλοι με σηκωμένα τα μπατζάκια, μια γυναίκα σε έξαλλη κατάσταση, και με βλέπει ένας και μου λέει «Μένεις στον πρώτο;» Του λέω ναι και μου λέει «Πήγαινε και περίμενε στο διαμέρισμά σου να έρθει ο υδραυλικός γιατί έχει μια διαρροή και πλημμυρίσανε εδώ πέρα». Έτσι και έκανα.

Μετά από λίγο πράγματι έρχεται ο υδραυλικός, ένας 30άρης καταβρώμικος με ένα άσπρο μπλουζάκι μες τις πιτσιλιές και με ένα πρόσωπο όλο απελπισία… Όπως μου είπε λοιπόν, ήταν γιος του υδραυλικού που είχε κατασκευάσει την πολυκατοικία και μου εξήγησε το κατασκευαστικό σφάλμα (ή μαλακία, όπως θέτε πείτε το) που είχε κάνει ο πατέρας του. Είχε τοποθετήσει μια κατακόρυφη σωλήνα που έπαιρνε τα όμβρια νερά από τη μέση της ταράτσας και τα ακάθαρτα από ένα διαμέρισμα κάθε ορόφου και τα πήγαινε στο βόθρο, κάτι που απαγορεύεται βέβαια γιατί αν βρέξει πολύ καταλαβαίνετε τι μπορεί να συμβεί. Η σωλήνα αυτή όμως δεν πήγαινε σε ευθεία γραμμή από την ταράτσα στο έδαφος, αλλά στο ταβάνι του ισόγειου καταστήματος (δηλαδή κάτω από το πάτωμα το δικό μου) έκανε μια στροφή και συνέχιζε οριζόντια για λίγο μέχρι να κατέβει προς τα κάτω σε έναν άλλο τοίχο.

Όπως είπα η μέρα ήταν Δευτέρα και το κατάστημα είχε παραμείνει κλειστό από την Παρασκευή το απόγευμα (λογικό). Την Παρασκευή λοιπόν είχε βρέξει και επειδή κάποιος είχε μετακινήσει το διάτρητο προστατευτικό καπάκι από την άκρη της σωλήνας στην ταράτσα, ένα μεγάλο μεταλλικό μπουκαλάκι σιλικόνης παρασύρθηκε από τα νερά και έπεσε μέσα στην ανοιχτή τρύπα. Τα υπόλοιπα είναι εύκολο να τα φανταστούμε… Έκανε ελεύθερη πτώση για 5 ορόφους και στο ταβάνι του μαγαζιού συνάντησε στροφή. Εκεί άνοιξε μια τρύπα ΝΑ (με το συμπάθιο) στην ήδη διαβρωμένη από τα χρόνια σωλήνα και όλα τα νερά από την ταράτσα και από τις τουαλέτες 4-5 διαμερισμάτων χύνονταν ελεύθερα στο μαγαζί και μάλιστα στο παταράκι που είχαν τα γραφεία τους και τους υπολογιστές, χαρτιά κλπ. Και αυτό συνέχισε χωρίς να το υποψιαστεί κανείς για όλο το Σαββατοκύριακο μέχρι που τη Δευτέρα μπήκε ο άνθρωπος να ανοίξει το μαγαζί του…

Την εικόνα μου την περιέγραψε ο υδραυλικός: 5 πόντοι νερό στο πάτωμα, με κουρ…δες να επιπλέουνε, κουρ…δες στα εμπορεύματα, κουρ…δες στους τοίχους, κουρ…δες στους υπολογιστές και τις βιβλιοθήκες, με λίγα λόγια …ΣΚΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Ο λόγος αυτού του διασκορπίσματος αντί να συσσωρεύονται στο πάτωμα κάτω από την τρύπα, είναι ότι το ακανόνιστο στόμιο της τρύπα έκανε τα νερά και τα σκατά να εκτινάσσονται προς όλες τις κατευθύνσεις!

Και εδώ είναι που η ιστορία αποκτά ενδιαφέρον…

Όταν πήγε ο κακομοίρης ο υδραυλικός να επισκευάσει το σπασμένο τμήμα, έπρεπε να βάλει μια σκάλα ακριβώς από κάτω και να ανέβει με τη μούρη κυριολεκτικά κάτω από την τρύπα για να κάνει τη …βρωμοδουλειά του! Κάθε καζανάκι λοιπόν που τραβήχτηκε εκείνο το πρωί, κάθε νερό από νεροχύτη ή μπανιέρα από τα συγκεκριμένα διαμερίσματα (μεταξύ των οποίων και το δικό μου) έφτανε ταχύτατα και χωρίς προειδοποίηση μες τα μούτρα του καημένου του ανθρώπου!!! Γι αυτό και φωνάζανε κάθε λίγο απ τα θυροτηλέφωνα.

Φανταστείτε τον άνθρωπο να πέφτει κάθε λίγο απ τη σκάλα κάτω από έναν βρωμερό καταρράκτη! Μου λέει: «Άστα φίλε, σήμερα σιχάθηκα, το επάγγελμά μου, σιχάθηκα τη ζωή μου, σιχάθηκα τα πάντα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ζούσα κάτι τέτοιο…»

Του λέω: «Τι να σου πω; Αν σου πω ότι δε σε κατούρησα θα σου έλεγα ψέματα…»

Τα υπόλοιπα λίγη σημασία έχουν, άνοιξε μια τρύπα στο πάτωμά μου για να αλλάξει από κει τη σωλήνα, την ξανάκλεισε και όταν έφυγε έφερα την κυρα Μαρία και καθάρισε όλο το σπίτι, μέχρι και τους τοίχους από τα όποια σωματίδια μπορεί να είχαν εκτοξευθεί…

Αυτή η ιστορία ήταν από τις αγαπημένες πολλών φίλων μου και γι αυτό σκέφτηκα να την πω και σε σας. Δε μπορείτε να πείτε πάντως ότι δεν έχει … ΖΟΥΜΙ!!!