Κυρίες και κύριοι.. είναι γεγονός!!

Κι όμως! Στις φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης 9 Απριλίου 2008 έδωσα το παρόν! Μπορεί να διανύω αισίως το 6ο έτος των σπουδών μου στο ...Ίδρυμα, αλλά για πρώτη φορά έκανα την εμφάνισή μου στη σχολή σε ημέρα εκλογών και ψήφισα κιόλας! Αμέσως αμέσως τίθενται δύο σοβαρότατα ερωτήματα: 1ον) Γιατί τόσα χρόνια ακολουθούσα αυτή την τακτική; και 2ον) Τι άλλαξε φέτος που με έκανε να αλλάξω τόσο ριζικά τη στάση μου;

Αρχίζοντας από το πρώτο ερώτημα θα ήθελα να τονίσω ότι δεν με συγκινούσε ποτέ η λειτουργία των παρατάξεων στο χώρο της σχολής και δεν με έπεισαν ποτέ ότι μπορεί να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των φοιτητών με κάποιο τρόπο. Ακόμα και στην ύπαρξη αυτών των συμφερόντων έχω κάποιες αμφιβολίες. Όπως και να 'χει, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να εκπροσωπηθώ από κανέναν.

Τώρα όμως είναι όλα διαφορετικά. Κατάλαβα επιτέλους ότι τόσα χρόνια έκλεινα μάταια τα αφτιά μου στις φωνές των φίλων μου. Μου τα έλεγαν και δεν τα πίστευα. Ώσπου πείστηκα (να 'ναι καλά ο φίλος μου ο Άγγελος) και πήγα. Και αυτό που αντίκρυσα έφερε τα πάνω κάτω στις ιδέες και τις αντιλήψεις μου. Τόσα χρόνια χαμένα... για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη (όχι Νίκη, δεν είχα ποτέ καμιά γκόμενα Ελένη, την Ελένη του Σεφέρη λέω)!!

Τι ήταν λοιπόν αυτό που αγνοούσα και τόσο με συντάραξε; Μα φυσικά τα γκομενάκια! Κορίτσια όλων των τύπων και μεγεθών, ακόμα και για τους πιο απαιτητικούς (λύτες ή... γδύτες), σε τεράστια γκάμα χρωμάτων (ξανθές, μελαχρινές, φούξια, μπλε ελεκτρίκ) και σχημάτων (ψηλές, κοντές, χοντρούλες, βαρέων βαρών, κατηγορίας φτερού). Και όλες είχαν βάλει τα (λίγα και) καλά τους, είχαν πάει κομμωτήριο και είχαν μακιγιαριστεί από διάσημους Αναγεννησιακούς ζωγράφους ώστε να μαζέψουν τα βλέμματα και πιθανόν και τις ψήφους που πάνε μαζί.

Ήμουν σαν παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο. Μόλις έκανα να... ψηφίσω μια ΠΑΣΠίτισσα περνούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση μια ΔΑΠίτισσα και αμέσως η δεξιά γινόταν το ιδεολογικό μου πεδίο. Σύντομα όμως περνούσα από τα τραπεζάκια της Πανσπουδαστικής και τότε όλα ξεκαθάριζαν στα μάτια μου. Δεν άντεχα πια την καταπίεση της δεξιάς. Ο λαός μόνο ενωμένος θα κέρδιζε αυτά που δικαιούταν. Και τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να προτείνω αυτή την... ένωση σε μια ΠΚΣίτισσα ξαφνικά η ΠΑΣΠ ισοπέδωνε τα επιχειρήματά μου με μια φουστίτσα. Και ήταν τότε ολοφάνερο ότι ο μεσαίος χώρος ήταν για μένα. Ο μεσαίος χώρος ανάμεσα στη φούστα ή στην περιοχή ενός προεξέχοντος στηθόδεσμου. Και αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν συνέχεια...

Όταν τελικά ζαλισμένος και τρεκλίζοντας κατάφερα να συρθώ μέσα στο παραβάν, όλα σκοτείνιασαν. Δεν ήξερα πια που ανήκω, τι πιστεύω, τι με αντιπροσωπεύει περισσότερο, η ΔΑΠ, τα ΕΑΑΚ, τα κολάν, τα σορτς, όλα στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό μου σαν επίμονες πεταλουδίτσες. Ήμουν χαμένος ανάμεσα σε δυο πελώρια στήθη αλλά δεν ήξερα ποιανής ήταν. Με τρεμάμενα χέρια που δεν τα ήλεγχα εντελώς κατάφερα να κλείσω το φάκελο και να τον ρίξω μέσα στη σχισμή της κάλπης σε ένα ηδονικό αποκορύφωμα...

Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να ήταν η ψήφος μου, παρά ΑΚΥΡΗ;;;;