Ημέρες πένθους...

... ζει ολόκληρη η χώρα μετά από τον άδικο χαμό δυο σπουδαίων ανθρώπων. Με κάθε επισημότητα πραγματοποιήθηκε στο Α' Κοιμητήριο Αθηνών η νεκρώσιμος ακολουθία (κάτι σαν μια ακολουθία πραγματικών αριθμών, που όμως τείνει στο μηδέν) και χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν από όλα τα μήκη (μάους) και (ωμο)πλάτη της Ελλάδος για να τιμήσουν αυτές τις εξαιρετικές γυναίκες, αυτές τις Εθνομητέρες θα λέγαμε...

Για την πρώτη δε θα πω πολλά. Είναι ένα όνομα που τα λέει όλα. Ένας άνθρωπος, γλυκός, τραγανός, ηλιοκαμένος από τις κακουχίες της ζωής, πολλές φορές παραπονιόταν ότι της είχαν βγάλει το λάδι τα παιδιά της, άλλες φορές έβραζε στο ζουμί της, όμως πάντα, όποιον κι αν συνόδευε, του ήταν απαραίτητη. Είτε ο σύντροφός της ήταν μοσχάρι ή γουρούνι ή ακόμα και ψάρακλας, εκείνη τον στήριζε και τον συνόδευε με τρόπο αμίμητο. Θα την θυμόμαστε για πάντα...





Η δεύτερη ήταν μια γυναίκα της θάλασσας, λεπτή μικροκαμωμένη και ευλύγιστη, λίγο αλμυρή για κάποιους, πολύτιμη συντροφιά όμως για πολλούς άλλους, που όπως είπαν: "χωρίς αυτήν, θα πίναμε τη ζωή ξεροσφύρι". Ανάμεσα στα ποικίλα κατορθώματά της και ίσως η σημαντικότερη κληρονομιά για ολόκληρο τον ελληνισμό είναι ο σπάνιας ευφυίας και συνώνυμο της πονηράδας γιος της. Ποιος άλλος από τον χιλιοϊστορημένο Τοτό, πρωταγωνιστή αμέτρητων διηγήσεων με τη μορφή ανεκδότων που αναδείκνυαν το ταλέντο του να εκπλήσσει το συνομιλητή του και να καταλαβαίνει τα πράγματα όπως αυτός θέλει. Χωρίς υπερβολή, ο Τοτός έγινε το πρότυπο κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνόπουλου και αυτό το οφείλει στην σπουδαία ανατροφή που έλαβε από τη μητέρα του (καθώς ο πατέρας του πέθανε στη γέννα, από επιπλοκές, κάτι που ο μικρός Τοτός ποτέ δεν ξεπέρασε και πάντοτε χρέωνε στον εαυτό του).

R.I.P.