Γλυκόπικρη νταντέλα στο μετερίζι της φάουσας

Μια Τρίτη πρωί, σε κάποια καφετέρια
ώρα 10:52 το πρωί...

Ερνέστος: - Λοιπόν, γιατί με φώναξες άρον άρον να μου μιλήσεις στις 11 η ώρα το πρωί;
Λάουρα: - Έχω να σου πώ κάτι πολύ σημαντικό.
Ερνέστος: - Τι είναι τόσο σπουδαίο που έπρεπε να το ακούσω στις 11 η ώρα το πρωί;
Λάουρα: - Κοίταξε, αν δεν ήταν σημαντικό δε θα σε φώναζα να στο πω στις 11 η ώρα το πρωί.
Ερνέστος: - Το φαντάζομαι, αλλιώς δε θα με ξεσήκωνες να μου το ανακοινώσεις στις 11 η ώρα το πρωί.
Λάουρα: - Ξέρω το πρόγραμμά σου. Ξέρω ότι είσαι πολυάσχολος άνθρωπος. Προφανώς, για να σου ζητώ να έρθεις εδώ στις 11 η ώρα το πρωί, σημαίνει ότι είναι κάτι που αξίζει να το ακούσεις το συντομότερο δυνατόν.
Ερνέστος: - Κι εγώ έκανα ότι μπορούσα για να έρθω αμέσως. Για να δούμε, λοιπόν. Ήταν όντως τόσο σημαντικό;
Λάουρα: - Όταν ακούσεις, θα καταλάβεις γιατί έπρεπε να στο πω τόσο βιαστικά, ακόμα και στις 11 η ώρα το πρωί...

Ο διάλογος αυτός συνεχίζεται έτσι χωρίς καμία αποκάλυψη για αρκετές ώρες...

Κάποια στιγμή κατά τα μεσάνυχτα

Ερνέστος: - Τελικά, δε μου είπες, τί ήταν τόσο σημαντικό που με φώναξες στις 11 η ώρα το πρωί για να μου το ανακοινώσεις;
Λάουρα: - Θέλεις, λοιπόν, στ' αλήθεια να τ' ακούσεις;
Ερνέστος: - Κοίταξε, σε λίγο κλείνει το μαγαζί και θα πρέπει να φύγουμε. Πες το μου τώρα και μη σε νοιάζει πώς θα το πάρω.
Λάουρα: - Βασικά, δεν είναι ότι δε θέλω να στο πώ... Αλλά να... το ξέχασα μωρέ, μ'αυτά και μ'αυτά...