Σας έλειψα; Ε; Σας έλειψα; ε; ε; Το ξερα ότι θα σας έλειπα

Καλό και αχόρταγο κοινό μου, πρέπει να μάθεις να αντέχεις να μη μ' έχεις, πρέπει να μάθεις να ζεις μακριά μου γιατί μπορεί να συμβεί - όπως αυτές τις μέρες - να είμαι απασχολημένος (παίζοντας π.χ. πασιέντζες ή υπολογίζοντας τα μισά της οκάς) και να μην έχω το χρόνο ή τη διάθεση να σου προσφέρω ξεκαρδιστικές ιστορίες που να σε κάνουν να κλαις από τα γέλια και από τα γένια που έβγαλες περιμένοντας να διαβάσεις κάτι καινούριο από τον αφέντη σου. Γιατί πράγματι αυτό συμβαίνει, είμαι ο αφέντης σου που θα σου προσφέρει την (πνευματική) τροφή σου όταν πεινάσεις για καλαμπούρια και όταν διψάσεις για αστεία. Όμως πρέπει να είσαι λιτοδίαιτο σκυλάκι, γιατί το πετρέλαιο ανεβαίνει, το δολάριο πέφτει, το ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ μου ανεβαίνει και γενικώς έρχονται δύσκολες ώρες για τον τόπο και άλλες τόσες για το χρόνο. Πρέπει να μπορείς και μόνο σου, πιστό μου σκυλάκι. Είναι σκληρό, είναι δύσκολο, είναι μμμ... μεγάλο, είναι απάνθρωπο το ξέρω, μα δε γένεται αλλιώς. Παρόλο που θα το ήθελα δε γένεται να είμαι πάντα στη διάθεσή σου, για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος (ούτε του παρελθόντος). Και ο βασικότερος απ αυτούς είναι ότι αυτά τα τόσο ξεκαρδιστικά αστεία που πετάω είναι αυθόρμητα και αυθεντικά σα το φρενάρισμα του φιλόζωου και φιλεύσπλαχνου οδηγού μόλις δει ένα κοπρόσκυλο να διασχίζει το δρόμο. Και ακριβώς για αυτό τον αυθορμητισμό πρέπει να κάμεις υπομονή γιατί δε τον έχω πάντοτες εύκαιρο.

Υ.Γ: Να ναι καλά και και η Μαριμάρ και η Μέλλη που γράφουνε και κάνα σχόλιο και σπάζει ο πάγος που έχω δημιουργήσει. Ινσαλλάχ!